Ostara draak - Anne Stokes

Over het feest Ostara

In de nevelige tijden van weleer, toen de Keltische stammen de groene heuvels en dichte wouden van het oude Europa bewoonden, was er een verhaal dat met de komst van de lente werd verteld. Het was het verhaal van Ostara, de godin van de dageraad en de vernieuwing, die de aarde met haar licht en warmte zegende na de lange, donkere winter.

Ostara, wiens naam de essentie van het oosten en de opkomende zon vastlegde, werd gevierd tijdens de lente-equinox, wanneer dag en nacht in perfecte harmonie zijn. Dit was een tijd van grote vreugde en viering onder de Kelten, want het markeerde het begin van een nieuw seizoen van groei en vruchtbaarheid.

De legende vertelt dat Ostara, met haar stralende glimlach en haar mantel van zacht licht, door de landen trok en de slapende natuur wakker kuste. Ze danste over de velden en bossen, en waar haar voeten de aarde raakten, ontsproten bloemen en groene scheuten. Ze was een symbool van hoop en vernieuwing, en haar aanwezigheid beloofde overvloed en welvaart.

In de vieringen ter ere van Ostara, zouden de Kelten vuren ontsteken om de terugkeer van het licht te symboliseren en de godin te eren. Ze zongen liederen en deelden verhalen, terwijl ze feestelijke maaltijden bereidden met de eerste oogsten van het seizoen. Eieren, als tijdloze symbolen van het leven en de wedergeboorte, werden geverfd in de levendige kleuren van de lente en uitgewisseld als geschenken.

De invloed van Ostara strekte zich ver uit, en zelfs vandaag de dag vinden we echo's van haar verhaal in de moderne Paasvieringen, waar de naam Ostara voortleeft in de tradities van het paasei en de paashaas, symbolen van vruchtbaarheid en nieuw leven.

Het verhaal van Ostara is een herinnering aan de cyclische aard van het leven, de eeuwige dans van dood en wedergeboorte. Het is een verhaal dat ons leert om de veranderingen te omarmen, om de donkere tijden te waarderen voor de groei die ze brengen, en om het licht te verwelkomen wanneer het doorbreekt.

Lees hier meer